Z GŁOWĄ W CHMURACH CZYLI O ŻYRAFIE KTÓRA SZUKAŁA DESZCZU | Poznań – Na afrykańskiej pustyni panuje susza i upał. Ptaki nie są w stanie znaleźć ani jednej chmury. Sadzawki wysychają, a nadzieja na deszcz maleje. Odważna Żyrafa postanawia, za wszelką cenę, odnaleźć chmury. Podczas swej pogoni spotyka Żmija, który tylko z pozoru spróbuje ją zatrzymać w miejscu. Czy uda im się razem odnaleźć wodę i sprowadzić chmury nad pustynię? Z GŁOWĄ W CHMURACH CZYLI O ŻYRAFIE KTÓRA SZUKAŁA DESZCZU reż. Katarzyna Kawalec wiek: 3+ / czas: 50 min. Na afrykańskiej pustyni panuje susza i upał. Ptaki nie są w stanie znaleźć ani jednej chmury. Sadzawki wysychają, a nadzieja na deszcz maleje. Odważna Żyrafa postanawia, za wszelką cenę, odnaleźć chmury. Podczas swej pogoni spotyka Żmija, który tylko z pozoru spróbuje ją zatrzymać w miejscu. Czy uda im się razem odnaleźć wodę i sprowadzić chmury nad pustynię? 18, 25 czerwca, 2, 9 lipca, g. 16:00 19, 26 czerwca, 3, 10 lipca, g. 12:00 21, 22 czerwca, g. 10:00 28, 29, 30 czerwca, 1, 5, 6, 7, 8 lipca, g. 11:00 Znajdź ciekawe wydarzenia kulturalne w naszej >>> wyszukiwarce imprez <<<
ja z Twym zdaniem się nie zgadzam zapytaj raczej, czego tu nie robię, aby Cię chytrze zwabić ku swojej osobie nie, nie, nie nie wzdychajcie do mnie, miłe! zapomnijcie, co mówiłem! w końcu szczęście zapukało do mych drzwi.. ciągle z głową w chmurach, co za bzdura! miłosno mi, gdy mandolina brzmi, zagraj mi znów nuty bez słów..Upiłem się na śmierć, a jednak żyję wciąż Do kranu błędny krok Po fajkach szary ślad, a w głowie ostry jeż Wychodzę, a tu deszcz! Gdyby tak, z głową w chmurach pobiec gdzieś Niczym nie przejmować się, odpocząć Gdyby tak, dorwać chwilę, która jest i brać Z niej pełną garść Przy kasie kasy brak i wszystko wzięło w łeb Mój nałóg, albo chleb Powracam snując dym, z myślami znów się bić Jak ciężko łatwo żyć Gdyby tak, z głową w chmurach pobiec gdzieś Niczym nie przejmować się, odpocząć Gdyby tak, dorwać chwilę, która jest i brać Z niej pełną garść Jak ciężko łatwo żyć, jak żyć, jak żyć... Jaaak, jak nie przejmować się, nie przejmować się... Już nie, już nie, nie przejmować się, nie przejmować... Jak żyć...? Gdyby tak, z głową w chmurach pobiec gdzieś Niczym nie przejmować się, odpocząć Gdyby tak, dorwać chwilę, która jest i brać Z niej pełną garść, pełną garść. Z głową w chmurach, Bydgoszcz. 167 likes · 53 talking about this. Indywidualna Praktyka Edukacyjno - Terapeutyczna Zapraszam do kontaktu wszystkie osoby zainteresowane zajęciami terapeutycznymi bądź uzavrano EBooki M Marek Hłasko Użytkownik uzavrano wgrał ten materiał 5 lata temu. Od tego czasu zobaczyło go już 1,134 osób, 282 z nich pobrało i opinie (0)Transkrypt ( 7 z dostępnych 7 stron) STRONA 1Marek Hłasko – opowiadania – Pierwszy krok w chmurach Strona 1 Pierwszy krok w chmurach Jerzemu Ćwiertni W sobotę centrum miasta wygląda tak samo jak w każdy inny dzień tygodnia. Jest tylko więcej pijanych; w knajpach i barach, autobusach i bramach — wszędzie unosi się zapach przetrawionego alkoholu. W sobotę miasto traci swoją pracowitą twarz — w sobotę miasto ma pijaną mordę. Natomiast w centrum miasta, w sobotę, nie ma ludzi, którzy lubią obserwować życie: stać w bramach, włóczyć się po ulicach, siedzieć na ławce w parku godzinami, i to tylko po to, aby za lat dwadzieścia móc sobie przypomnieć, że tego to a tego dnia widziało się mniej lub bardziej dziwny traf życiowy. Tak jak wysłańcy chadzający jeszcze podczas okupacji w czerwonych czapkach, tak jak handlujący suchym piaskiem, jak podwórzowi śpiewacy o przepitych tenorach — w centrum miasta wymarli obecnie obiektywni obserwatorzy życia. Obserwatorów można spotkać jedynie na przedmieściu. Życie przedmieścia zawsze było i jest bardziej zagęszczone; na przedmieściu w każdą sobotę, kiedy jest pogoda, ludzie wynoszą krzesła przed domy; odwracają je tyłem i usiadłszy okrakiem, obserwują życie. Upór obserwatorów nosi czasem znamiona genialnego obłędu; czasem siedzą w ten sposób przez całe życie i nie widzą nic prócz twarzy obserwatora z przeciwka. Potem umierają z głębokim żalem do świata, z przekonaniem o jego szarzyźnie i nudzie, gdyż rzadko kiedy przyjdzie im na myśl, że można podnieść się i pójść na sąsiednią ulicę. Obserwatorzy życia na starość stają się niespokojni. Miotają się, patrzą na zegarki; jest to jeden z śmiesznych nawyków starych ludzi — pragną ratować czas. W pewnym okresie chciwość życia i wrażeń staje się u nich silniejsza niż u dwudziestolatków. Dużo gadają, dużo myślą: uczucia ich są dzikie i tępe zarazem. Potem gasną szybko i spokojnie. Umierając wmawiają wszystkim, że żyli szeroko. Impotenci chwalą się sukcesami u kobiet, tchórze — bohaterstwem, kretyni — mądrością życia. Pan Gienek — z zawodu malarz pokojowy — od czterdziestu lat mieszkał na Marymoncie i od tyluż lat obserwował życie swej dzielnicy. Owej soboty pan Gienek także siedział przed swoim domem w ogródku i bezmyślnie patrzył w ulicę. Od czasu do czasu spluwał i oblizywał spieczone wargi; wygasający dzień był upalny i dręczący. Pan Gienek był rozdrażniony; nie zdarzyło się nic ciekawego w dniu dzisiejszym, nikt nie złamał ręki, nikt nikogo nie pobił i pana Gienka ssało uczucie pustki i nudy — kopnął psa, który nawinął mu się pod nogę, i ponuro ziewając patrzył na ulicę. Była pusta, przejeżdżające z rzadka samochody STRONA 2Marek Hłasko – opowiadania – Pierwszy krok w chmurach Strona 2 podnosiły tumany rozparzonego piasku. Kiedy stracił już całą nadzieję na ujrzenie kawałka życia, uczuł, że ktoś trąca go w ramię. Podniósł senne oczy i zobaczył swego sąsiada, Maliszewskiego. — Chodź pan — powiedział Maliszewski. — Gdzie? — Niedaleko. — Po co? — Chcesz pan coś zobaczyć? — powiedział Maliszewski. Był to niski człowiek o dobrodusznej twarzy i chytrych oczach. Ruchy jego — mimo pozornej ociężałości — były szybkie i zwinne jak ruchy młodego kota. — Co jest? — zapytał pan Gienek; ziewnął, był zmęczony upałem. — Chłopak — powiedział Maliszewski. — I co z tego? — Satyra — powiedział Maliszewski. — On jest z dziewczyną. Już pan rozumiesz? — Jasne — rzekł pan Gienek. Podniósł się; w serce jego wstąpiła nadzieja. Zapytał z ożywieniem: — Ładna? — I ładna, i młoda — rzekł Maliszewski. — Mówię panu, dobra robota tam odchodzi. — Nagle zniecierpliwił się: — Idziesz pan czy nie? — zapytał. — Nic z tego nie będzie — powiedział pan Gienek. — Zanim tam dojdziemy, to oni skończą. Mówię panu, że nic z tego nie będzie. — Oni nie mają po pięćdziesiątce tak jak pan — powiedział Maliszewski. — Mogą się bardzo długo bawić w ten sposób. Ja jak byłem młody, to też mogłem się w ten sposób bawić godzinami. Naprawdę tak było. Wstąpimy po mojego szwagra i podskoczymy tam, chce pan? On już wrócił z roboty i chętnie pójdzie z nami. O, patrz pan, już idzie! Rzeczywiście, ulicą szedł młody, tęgi mężczyzna. Rękawy koszuli miał podwinięte, w zębach trzymał trawkę. Oczy jego były senne i drwiące, powieki — ciężkie. — Heniek — zawołał Maliszewski — pozwól tu na chwilkę! Heniek zbliżył się i oparł o płot. Czoło jego było mokre od potu. — Cześć — powiedział. — Co u pana, panie Gienku? — Heniek — powiedział Maliszewski — chodź z nami. — Gorąco — powiedział Heniek; oblizał wargi i westchnął: STRONA 3Marek Hłasko – opowiadania – Pierwszy krok w chmurach Strona 3 — Nie ma czym oddychać. W taki upał nawet świętemu by nie stanął. Gdzie chcecie skoczyć? — Byłem na działce — rzekł Maliszewski. — Widziałem chłopaka z dziewczyną. — Szmata? — zapytał Heniek. Wypluł trawkę, potem zerwał nową i przygryzł ją mocniej zębami. — Skąd — powiedział Maliszewski. — Mówię ci: młoda i ładna. — Możemy podskoczyć — powiedział Heniek. — Ty mnie znasz: ja lubię popatrzeć na życie. Jeśli dziewczyna będzie brzydka — zwrócił się do Maliszewskiego — to ty coś dzisiaj postawisz. Ruszyli i szybko poszli wśród działkowych ogródków. Ludzie przychodzili tu po pracy, aby doglądać swych kartofli, pomidorów i marchwi. Teraz jednak było pusto: parny, drętwy dzień zmęczył wszystkich — ludzie siedzieli w domu. — Duszno — powiedział Heniek. — Ja nic nie mogę robić w taki dzień. Głowa mnie boli cały czas. — Tamtym też chyba gorąco — powiedział pan Gienek. — Myślę — rzekł Maliszewski. — My ich ochłodzimy. Tak, Heniek? — W zeszłym roku — powiedział Heniek — tutaj też przychodził taki jeden gość z dziewczyną. Całe lato tu przychodzili. — I co? — Nic. Pewnie nie mieli mieszkania. — Pobrali się? — zapytał z wysiłkiem Gienek; marzył o szklance zimnego, gorzkawego piwa. — Nie wiem. Może i tak, że się pobrali. Też była ładna dziewczyna. — Blondynka? — zapytał znów Gienek; nic a nic go to nie obchodziło. W dalszym ciągu czuł dręczącą pustkę i niesmak. — Brunetka — rzekł Heniek. — Pamiętam jak dziś. Ten facet był blondyn. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego taka ładna dziewczyna chodzi z takim łachudrą. — Nie wiem — mruknął pan Gienek. Splunął gęstą śliną. Był zły na Heńka: przypomniał mu, że on sam ma brzydką i dość głupią żonę. Powiedział: — Pewnie jakaś szmata. — Może?... Teraz cicho — rzekł Maliszewski. Poszedł przodem, oni ruszyli za nim wolno, starając się nie robić hałasu. Było już szarawo: słońce uciekało, na trawie kładły się STRONA 4Marek Hłasko – opowiadania – Pierwszy krok w chmurach Strona 4 błękitnawe cienie. Maliszewski w pewnym momencie odwrócił głowę i zawołał cicho: — Chodźcie! Podeszli na palcach kilka kroków i zobaczyli chłopaka z dziewczyną. Leżeli obok siebie. Dziewczyna oparła swoją głowę o ramię chłopaka i przytuliła się do niego całym ciałem Leżeli zmęczeni miłością i upałem, byli młodzi i ładni oboje — jedno ciemne, drugie jasne. Sukienka dziewczyny była uniesiona; miała długie, mocne brązowe nogi. — Ładna — rzekł Heniek. — Bardzo ładna. — Mówiłem — powiedział szeptem Maliszewski. Stali w milczeniu: pan Gienek znów oblizał wargi i pomyślał o swojej żonie z dreszczem nagłego wstrętu. Maliszewski uśmiechnął się głupkowato. Heniek jeszcze bardziej opuścił ciężkie powieki i przestępował z nogi na nogę. Nagle zapytał z rozdrażnieniem: — Robimy coś? — Ty — powiedział Maliszewski. — Zrób im coś takiego, żeby się nie pozbierali ze śmiechu do końca życia. Ty to możesz zrobić, Heniek. — Heniuś — powiedział pan Gienek — najlepiej ich nastraszyć. — Przytknął palcami i powtórzył: — Ona jest strasznie ładna. Już dawno nie widziałem takiej lalki. Jeszcze dziecko. Nie powinni tego robić. — Nagle zniecierpliwił się i rzekł do Heńka: — Zrób im pan coś, bo jak nie, to ja im bombę zasunę. — Czekaj pan — powiedział Heniek. — To już lepiej ja. Patrzył chwilę na brązowe uda dziewczyny i na twarzy jego malowała się męka. Potem wyszedł zza drzewa i stanął przed młodymi. Zmrużywszy oczy, rzekł: — W tatę i mamę się bawicie? Smacznego! Maliszewski i pan Gienek wybuchnęli śmiechem. Chłopak zerwał się na nogi i wyjąkał: — Czego pan chce? — Niczego — powiedział bardzo wolno Heniek. Stał przed chłopakiem i kołysał się na nogach. Gryzł w dalszym ciągu trawkę i spluwał zielonkawą śliną. Potem powiedział: — Uważaj, jak jedziesz, kochany. To ci przyszedłem powiedzieć. Zawsze uważaj jak jedziesz. Maliszewski wyszedł zza drzewa i stanął obok Heńka. — Ładna dziewczyna — powiedział patrząc na nią burymi oczkami. — Ja bym sam chciał taką zapoznać. Może się zapoznamy, proszę panią. STRONA 5Marek Hłasko – opowiadania – Pierwszy krok w chmurach Strona 5 — Idiota — powiedziała dziewczyna. Stanęła za chłopakiem; była czerwona i zdenerwowana; pan Gienek patrzył, jak drżą jej szczupłe plecy, i raz jeszcze pomyślał ze wstrętem o swojej brzydkiej, grubej i nieforemnej żonie. — Ty, ty, szmata — powiedział Maliszewski; oczy nabiegły mu krwią z wściekłości. rzekł szybko, jakby się dusząc: — Ty jesteś zwyczajna kurwa, rozumiesz? Ja mam córkę starszą od ciebie, ty kurewko. — Niech pan stąd odejdzie — powiedział chłopak, błagalnie patrząc im w oczy. — Ja pana proszę, niech pan stąd odejdzie. Myśmy panu niczego nie zrobili. Ja pana strasznie proszę. — Kogo ty prosisz, Janek? — powiedziała dziewczyna. — Tego starego durnia? — Zamknij swojej pani mordę — powiedział Heniek — bo inaczej ja jej zamknę. I sam też nie pajacuj. Mówię ci, zamknij jej mordę. — Sam masz mordę — powiedziała dziewczyna. Patrzyła na niego z pogardą. Była nieprzytomna ze zdenerwowania, lecz usiłowała się roześmiać szyderczo. — Bydlak — powiedziała i wybuchnęła płaczem. — Ej, ty — powiedział Heniek i szarpnął ją za rękę. — Komu ty wymyślasz? Przychodzisz się tutaj puszczać i jeszcze coś mówisz? Chłopak szarpnął się; uderzył Heńka w twarz — raz i drugi. Stało się to tak szybko, że Heniek zdążył tylko zamrugać oczami. Lecz w następnej chwili złapał chłopaka za włosy i trzasnął twarzą w swoje kolano. Potem uderzył go pięścią w usta i rzucił na ziemię. — Dosyć, proszę klienta? — zapytał. — Jak nie dosyć, to ja mogę klienta obsłużyć dodatkowo. Taryfa ulgowa; tu jest bardzo miły cmentarz. — I wybuchnął stekiem najplugawszych obelg. Zamknął oczy, lecz ciągle widział brązowe, długie nogi dziewczyny. — Chodź, Janek — powiedziała dziewczyna. Otarła chłopakowi twarz z krwi. Rzekła do nich: — Policzymy się jeszcze. — I kiedy odeszli już na parę kroków, krzyknęła histerycznie: — Jesteście stare szmaty, nie mężczyźni! Wracali do domu. Znów szli wśród ogródków działkowych. — Parno — powiedział Heniek. — Prawdopodobnie, że będzie padać. — Westchnął i rzekł: — To była ładna dziewczyna. Dlaczego jej powiedziałeś, że jest kurwa? Przecież jej nie znasz. Skąd mogłeś wiedzieć? — Ja przecież nie powiedziałem, że ona jest taka — rzekł Maliszewski. — To ty powiedziałeś. STRONA 6Marek Hłasko – opowiadania – Pierwszy krok w chmurach Strona 6 — Ja? — Ty. — Nie wygłupiaj się. Ja jej wcale nie znałem. — Ja ją znałem — Powiedział Maliszewski. — Ja już ich tutaj widziałem nie pierwszy raz. Oni się bardzo kochają. — Co będzie dalej? — zapytał pan Gienek. — Nie wiem, co będzie dalej. Ale wiem, że oni z sobą chodzą. I wiem, że oni dzisiaj pierwszy raz z sobą. — Skąd? — zapytał leniwie pan Gienek. — Słyszałem, jak ją prosił. I on się bał, i ona się bała. Słyszałem, jak się namawiali. Bali się dziecka, tak mówili. Ale chyba bardziej siebie. — Tak zawsze bywa ten pierwszy raz — powiedział Heniek. — Ja też się bałem. — Każdy się bał tego pierwszego razu — powiedział Maliszewski. — Ale po co ty go zaprawiłeś? — Sam chciałeś. — Nie wiedziałem, że to tak wyjdzie. On do niej tak dziwnie mówił... — Jak? — Nie pamiętam. — Chmurzy się — powiedział pan Gienek. — On właśnie coś mówił o chmurach — powiedział Maliszewski. — Jakiś wiersz. Mówię wam, oni się kochają. — Już teraz nie będą się kochać — powiedział pan Gienek. — Będą siebie mieli dosyć na zawsze. Po takim czymś nie będą mogli patrzeć na siebie. Niepotrzebnie to wszystko wyszło. — Ja już wiem — powiedział Maliszewski. — Przypomniało mi się. On tak jej mówił, że jak on ją tego, to będzie ich pierwszy krok w chmury. On to mówił, tylko że do wiersza. A ona tylko: "Boję się. Boję się" i płakała. — Może się bała bólu? — Nie myślę — rzekł Maliszewski. — Nie myślę, żeby się bała bólu. To przychodzi potem. Życie, inni ludzie, plotka. Ale ten pierwszy raz, to naprawdę jak w chmurach. Zakochani niczego nie widzą. — My też? — zapytał Heniek. STRONA 7Marek Hłasko – opowiadania – Pierwszy krok w chmurach Strona 7 — Oni teraz już nie będą się kochać — powiedział pan Gienek. — Ja sam wiem, że jakby mnie coś takiego spotkało, tobym już potem nie kochał dziewczyny. Zmarkotniał nagle: znów ssała go pustka. Wyszli z ogródków i znów szli ulicą. — Nie — powiedział Heniek. — Oni już teraz nie będą się kochać. Mnie też spotkało kiedyś coś takiego. I nie kochałem już potem tej dziewczyny. — Każdego z nas spotkało kiedyś coś takiego — powiedział Maliszewski. — Ale po co ty mu dałeś w japę? — On mnie pierwszy uderzył — rzekł Heniek. — Zajdziemy na to piwo? — Możemy zajść. Ta dziewczyna to już chyba nie przyjdzie. — Chyba nie — powiedział pan Gienek. — I za co pan ją tak nazwałeś? — Moją dziewczynę też tak ktoś kiedyś nazwał — powiedział Maliszewski. — I jak Boga kocham, do dziś nie wiem za co. — I nie kochałeś się pan już potem? — Nie — powiedział Maliszewski. Milczał, potem rzekł z nagłą złością: — Dajcie mi spokój, do cholery! Nie wierzę w żadną miłość. Kobiecie swojej też nie wierzę. Nikomu nie wierzę. — Głupia sprawa — powiedział Heniek. Spojrzał na niebo i powiedział: — Chmurzy się. To jak on tam mówił? — Zdaje się, że krok w deszcz czy coś takiego — powiedział zmęczonym głosem Maliszewski. — Chodźcie na to piwo... Albo o deszczu, albo o burzy... Nie pamiętam. Niczego nie pamiętam. Nie chcę niczego pamiętać. Gdybym nie pamiętał, nie byłoby tej całej awantury. — Będzie jutro deszcz — powiedział Heniek. — Zawsze w niedzielę pada deszcz — powiedział pan Gienek. Skrzywił się: raz jeszcze pomyślał o swojej ohydnej żonie, o chłopaku, o dniu jutrzejszym, o ślicznej dziewczynie, o jej długich, brunatnych nogach, o jej piersiach, o jej czerwonych, świeżych ustach, o jej opalonym, silnym karku, o jej zielonych przerażonych oczach i powtórzył bełkotem, gdyż musiał coś powiedzieć: — W niedzielę zawsze pada deszcz...
Shohreh Aghdashloo o pracy nad "Assassin's Creed Mirage". Zwiastun nr 1 (polski)- Z głową w chmurach - 12-letni Niilas mieszka z ojcem i prawie nie zna matki. Tego lata chłopiec niechętnie jedzie do Laponii, gdzie jego matka i jej nowa rodzina mieszkają
Zapraszamy do Stara Kablownia na wyjątkowe spotkanie dla dzieci z rodzicami. Related upcoming events 04/08/2022 11:00 - 04/08/2022 13:00 No additional details for this event. 17/08/2022 11:00 - 17/08/2022 12:00 No additional details for this event. 19/08/2022 11:00 - 19/08/2022 13:00 No additional details for this event. 26/08/2022 10:00 - 26/08/2022 18:00 No additional details for this event. 30/08/2022 16:00 - 30/08/2022 18:00 Zadanie finansowane z budżetu Gminy Czechowice-Dziedzice w ramach Gminnego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych oraz Przeciwdziałania Narkomanii w Gminie Czechowice-Dziedzice na lata 2022-2025.Oświadczenie rodziców dotyczące wyrażenia zgody na udział dziecka w testach sprawnościowych; Projekty. ERASMUS+. Akredytacja Erasmusa 2021; Akredytacja Erasmusa
Tekst piosenki: Kiedy czas, kiedy nadejdzie Znów zamkniemy w zielonej butelce Wszystkie nasze nowe marzenia Będzie czas żeby wszystko zmieniać Niepokoje pięknej młodości Troski, żale głębokiej starości Wszystko to już było i będzie Zamiast walczyć ucz się na błędzie Teraz znów z głową w chmurach Póki możesz marz, marz i bujaj Na zmartwienie czas jeszcze będzie Zamiast walczyć ucz się na błędzie !!! Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
HZGX0. 146 490 287 2 468 415 417 254 101
z głową w chmurach tekst
